Ο Αθεϊστικός Υπαρξισμός και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Ύπαρξη, Ουσία, Ελευθερία και συνέπειές της για την ανθρώπινη πράξη.

            Ο αθεϊστικός υπαρξισμός του Ζαν Πωλ Σαρτρ (J.P. Sartre 1905-1980) υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα κανενός και εφόσον εγκαταλείφθηκε στον κόσμο, παρά την θέλησή του, είναι απεριόριστα ελεύθερος. Μια ελευθεριά που είναι ταυτόχρονα προνόμιο και βάρος. Προνόμιο γιατί δεν οφείλει να δίνει λογαριασμό σε κανέναν για τις πράξεις του και βάρος επειδή με τις πράξεις του δεσμεύει όλη την ανθρωπότητα όντας απολύτως υπεύθυνος για τις αυτές. Αυτή η ευθύνη την οποία αντιλαμβάνεται το ελεύθερο υποκείμενο είναι φυσικό να του δημιουργεί το άγχος της ύπαρξης. Μιας ύπαρξης η οποία συναισθάνεται ότι το προνόμιο της ελευθερίας που της δίνει το δικαίωμα να δρα αυτόβουλα, συνοδεύεται και από τον ηθικό αντίκτυπο της κάθε πράξης του. Η απόλυτη ελευθερία λοιπόν συμβαδίζει με την απεριόριστη ευθύνη.

Το Δάκρυ της Επανάστασης

Ένα σατιρικό διήγημα του Γιαννουλίδη Στέφανου,

Η πόλη ήταν πιο μουντή από ποτέ καθώς κουφάρια καμένων αυτοκινήτων άραζαν νωχελικά σε κάθε γωνιά ενώ ρακένδυτοι προσπαθούσαν να αφαιρέσουν από αυτά ότι μπορούσε να πουληθεί. Η επιστροφή στη δραχμή έγινε προτού 15 χρόνια το 2012 και έκτοτε μεσολάβησαν  πολλές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ώσπου σε μία από αυτή, κάποιος- αστυνομικός για πολλούς, προβοκάτορας για άλλους- πυροβόλησε και σκότωσε 3 πολίτες. Ήταν μόνο η αρχή…

Η επανάσταση όταν ξεκίνησε δεν άργησε να επεκταθεί. Καταστροφές δημοσίων κτηρίων και συγκρούσεις που θύμιζαν αντάρτικο πόλης. Μετά από έξη μήνες  η αστυνομία μαζί με τον  στρατό αλλά και μια ντουζίνα παραστρατιωτικών οργανώσεων πήραν τον έλεγχο αν και οι ηγεσίες τους εγκατέλειψαν τη χώρα ενώ δεν έμειναν και πολλά να σωθούν από την καταστροφή. Ο Σατανικός Ιωσήφ πλέον ήταν ο  παντοδύναμος δικτάτορας και οι ξένες δυνάμεις παρακολουθούσαν ανίκανες να επέμβουν..

Νεότερες λογοτεχνικές μορφές του ανθρώπινου υποκειμένου. Ο ιππότης, ο ποιητής και η αγαπημένη.

       Τα μεσαιωνικά έπη, πέρα από την λογοτεχνική τους αξία, διαμορφώνουν την ιστορική συνείδηση στους ακροατές οι οποίοι παρακολουθούν μαγεμένοι τις μακροσκελείς αυτές έμμετρες αφηγήσεις για ήρωες και θρύλους του παρελθόντος. Για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, λίγο νόημα έχει το αν και κατά πόσο όσα διαδραματίζονται στα έπη ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, συνεπώς δεν τους απασχολεί η διασταύρωση με άλλες πηγές ή η εξήγηση σε βάθος, αφού πρόκειται για ιστορίες τυποποιημένες και εξιδανικευμένες οι οποίες έχουν ως σκοπό την ψυχαγωγία και την  «εκπαίδευση» των ακροατών.

            Τα έπη, όσο και αν προσπάθησαν να μεταλλαχθούν, δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στο νέο κοινωνικοπολιτικό τοπίο και έτσι έδωσαν την σκυτάλη σε νέους πιο ευέλικτους λογοτεχνικούς τρόπους έκφρασης, όπως το ιπποτικό μυθιστόρημα και το λυρικό ποίημα, δείγματα των οποίων θα εξεταστούν σε αυτή την εργασία, εστιάζοντας στο απόσπασμα «Το χτένι της Γκουίνιβερ» από το έργο «Λάνσελοτ ο Ιππότης»του Κριετέν ντε Τρουά και στο ποίημα «Canzo»του Ντανιέλ Αρνώ. Τα παραπάνω έργα παρουσιάστηκαν προς το τέλος του 12ου αιώνα και έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού, πέρα από την καθαυτή τους αξία, αποτελούν τα πρώτα δείγματα της νεότερης ευρωπαϊκής ποίησης, μια ποίησης η οποία στάθηκε καινοτόμα με πολλούς τρόπους.